Bir zamanlar bir-birini delicesine seven iki cavan var idi. Aile quracaqlarina ve hec vaxt bir-birinin qelbini qirmayacaqlarina dair ehd-peyman baglayirlar.

Gunler, aylar otur, nehayet, cavanlarin hicranina son qoyulur. Onlar aile qururlar, amma getdikce evliliyin evveller xeyal etdikleri kimi olmadigini hiss etmeye bashlayirlar. Sanki aralarinda hec sevgi adli duygu yox imish. Bir-birine "seni sevirem" demeseler de, sevmediklerinide dile getirmirler.
Zaman kecir, aralarindaki soyuqluq daha keskin shekilde hiss olunur. Bunun bele davam ede bilmeyeceyini gordukde cixish yolu axtarirlar.

Gunlerin biri aglan xanimina deyir:" Gel baxcamizda bir agac ekek, eger agac uc aydan sonra quruyarsa, bi de ayrilaq ve son qoyaq bu iztiraba, yox, qurumayib bar getirse, ayrilmagi bir daha aglimiza bele getirmeyek.Ve bu muddet erzinde ayri-ayri otaqlarda yataq. Her ikisi razilashir. Beleikle, aglan ertesi gun bir meyve agaci getirir., birlikde bagcanin ortasinda ekirler.

Arada bir ay kecir, gunlerin biri her iki cavan gecenin qaranliginda bagcanin ortasinda qarshilashir. Onlarin her ikisinin elinde suqabi var idi. Bu onlarin bir ay erzinde qarshilashdigi ilk gece idi.